De Bussumer Toneelkijker recenseert "Straf"

Zoals helaas nogal gebruikelijk is geworden, hadden de regionale media opnieuw geen enkele belangstelling voor het gebodene in het Klein Arsenaal. Des te blijer waren wij met de recensie van de Bussumer Toneelkijker, een publicatie met een uiterst beperkte oplage (namelijk 1 exemplaar), met echter een grote deskundigheid op toneelgebied. Onderstaand de integrale tekst.

Naardens podium straft zichzelf

Zaterdag 14 november in het klein Arsenaal. Straf is een hedendaags stuk van Ton Davids. Hoewel er erg veel grappige momenten zijn, worden de verhaallijnen en de personages nooit echt geloofwaardig omdat de schrijver iedere leuke vondst in de tekst heeft gepropt zonder het geheel te bewaken. Aan de spelers van het Naardens Podium dus de onmogelijke taak om een lelijk eendje in een prachtige zwaan te veranderen.

Het stuk speelt zich af in de kamer van een verzorgingsflat. Het is de kamer van Anton Velsen, gespeeld door Roel de Haan. De inrichting heeft de treurigheid van een gemiddelde bejaardenkazerne, maar dat beeld wordt opgeheven door de enorme oppervlakte en de heerlijke openslaande deuren met zicht op een prachtig park. Ik ken dat park. Vlakbij is een bungalowpark waar ik wel eens geweest ben. Anton , aan rolstoel gebonden, is een vrolijke niet sprekende bewoner. Zijn opgewekte uitstraling in combinatie met goed getimede heldere blikken geven een enorme meerwaarde aan het stuk. Anton is niet zielig en dus mogen we onbekommerd lachen. Buurvrouw Gera (Riet je Polder) is minstens zo sympathiek. Zij vindt dingen voordat anderen ze kwijt zijn om ze vervolgens zelf weer te verliezen en komt te pas en te onpas bij Anton op bezoek. De staf van het verzorgingshuis is een fraai gezelschap. Zuster Sylvia, gespeeld door Marina Polder is de lieve zorgzame verpleegster. Een rol haar op het lijf geschreven en absoluut geloofwaardig neergezet. Vooral voor de pauze is ze nog wel eens te lief door even te wachten als haar tegenspelers zijn uitgesproken, ook daar waar het stuk om tempo schreeuwt. De andere verpleegster is Carla een prachtige rol van Anita Pijpers. Carla is de reden waarom wij niet in een verzorgingshuis willen. Streng, gevoelloos en behandelt de bewoners volgens de handleiding. Een verslavingsprobleem en ontwenningsverschijnselen zorgen dat zij volledig doordraait en dat maakt het stuk nog veel grappiger na de pauze. De arts van het zorgcentrum mag er ook wezen. Dr. Marja gespeeld door Nellie Edens, komt voor de pauze over als een vriendelijke niet al te kundige en wat verwarde dokter. Na de pauze ontpopt zij zich echter als fanatieke alternatieve geneesgoeroe en hoewel totaal ongeloofwaardig, vaak erg geestig. Dit dreamteam krijgt tijdelijke versterking van Bert, gespeeld door Gerrit Jan Groothedde. Bert is in het huis te werk gesteld als taakstraf voor een verkeersdelict. Door toeval is hij echter ook in het bezit gekomen van de buit van een bankroof. Al lijkt hij eerst erg onverschillig over zijn verantwoordelijke taak, al gauw schikt hij zich in zijn rol. Zijn uniform, hoewel niet voor een man bestemd, zit hem als gegoten. En samen met zuster Sylvia is hij het geweten van dit stuk. Het geweten ontbreekt volledig bij de laatste karakters. Thelma, gespeeld door Greet Wijnmalen is de dochter, maar nog belangrijker de erfgenaam van Anton. Een prachtig product van de graaicultuur en haar raptalent is kostelijk. Zij doet er alles aan om de centen van haar vader te krijgen, maar strijdt daarin een verloren zaak. Pa is te kien en zij net niet slecht genoeg. Dan zijn er nog Wendy, pseudocrimineel gespeeld door Claudia Splint en haar handlanger Esther, reclasseringswerker met een slechte inborst ook weer gespeeld door Anita Pijpers. Wendy is op zoek naar de verstopte buit van Bert. Met name door een aantal mooie slapstickachtige scènes, waarbij geweld niet wordt geschuwd weet zij de zaal aan het lachen te krijgen. Esther is een type dat maar niet wil boeien. Echter, de schakeling van Anita Pijpers van de ene in de andere rol, maakt ook dit karakter een genot om naar te kijken. Weliswaar was de wisseling van het uiterlijk keurig verzorgd, het was haar spel dat beide personages geloofwaardig maakte.

Straf is een draak van een stuk om te lezen, maar leuk om naar te kijken. Nee, een mooie zwaan is het niet geworden, maar wel een hele grappige gans.

Hans Clemenkowff